Wto 10 XI – pg.lost, manescape, Ioseb

Minoga przygotowała dla swoich gości ciekawą podróż muzyczną w trzech aktach. Każdy pokazywał inne oblicze tego, co nazywamy post-rockiem.

Podróż zaczęliśmy z głogowskim trio Manescape. Panowie eksplorowali tereny noise’u, shoegaze czy grunge. Mam niesamowity problem z tym koncertem. Było to moje pierwsze spotkanie z kapelą Manescape i muszę przyznać, że nie wypadło zbyt dobrze. Koncert wydawał mi się nudny, utwory sztucznie przedłużane. Miałem wrażenie, że balansują na granicy kiczu, przerysowania. I na czym polega problem? Kiedy włączyłem ich myspace’a to nie mogłem przestać słuchać, każdy dźwięk wydaje się być potrzebny i na…

Nie 7 XII – ALAMUT
Alamut – Ckis

Pamiętacie jak w „Odysei kosmicznej” Dave Bowman odbywa podróż do wnętrza monolitu? W podobną narkotyczną podróż zabrał mnie zespół Alamut. Fascynująca mieszanka etno transu, post rockowej formy i jazzu. Ciarki na plecach pojawił się na początku pierwszego utworu i nie opuszczały mnie do bisu, który chyba był najsłabszym utworem. Utrzymany w easy listeningowej stylistyce znacznie odbiegał od poprzednich kompozycji, jednak zdarzały się momenty, że muzyce odlatywali w swoją krainę. Krainę, którą bardzo trudno określić, bo muzyka Alamut jest niezwykle trudna do scharakteryzowania. Poruszają się wielu obszarach, aby w jazzowej aranżacji i długich,…

Pia 21 XI – The.Natural.Born.Chillers.
Jednym z najmilszych uczuć towarzyszących podczas koncertu jest zaskoczenie pomieszane z zachwytem. I takie właśnie stany emocjonalne wywołał u mnie koncert Natural Born Chillers.
Impreza zaczęła się setem Ravena, który zagrał bardzo rozgrzewająco. Pojawiające się na liście Chemicals Brothers czy Prodigy lały miód na elektroniczną stronę mojej duszy.
Punktualnie zaczeła grać ekipa z Ostrowa i jak w zegarku wzbudzili u mnie sympatię. Przez chwilę myślałem, że przyjechali z Londynu albo New Yorku. Ich brzmienie też się tak zmieniało. Od syntezatorów w klimacie Hot Chip pod disco punku spod znaku The Rapture. Wielkie oklaski za świetną…

Śro 29 X – Żelki
Od dzisiaj żelki niech przestaną kojarzyć wam się ze stwardniałą, kolorowa żelatyną. Przynajmniej mnie przestały się tak kojarzyć, od kiedy herosi komercyjnego undergroundu zawitali do Kalisza na koncert.
Poznański zespół musiał być przerażony, gdy zaczynał grać, a pod sceną była garstka (6 – słownie sześć) osób. I liczba ta nie uległa większej zmianie podczas godzinnej rockendrolowej wycieczki. Na szczęście zespół okazał się być bardzo pozytywnie nastawiony i na zebranych spadł bardzo radosny klimat żelkowego grania. A co poznaniacy grają? Bardzo ciekawą mieszankę rock & rolla, punkowej energi, alternatywy, funku i blusa(?). Jednak ich siła tkwi…

Sigur Rós - Með suð í eyrum við spilum endalaust

Nie podejmuje się prób poprawnego wymawiania tytułu najnowszej płyty Sigur Rósa, jednak do słuchania jej zabieram się z nieopisaną radością i ‘ciekawizmem’, cóż panowie zaserwowali nam tym razem.

Patrzą na to, czym grupa dzieli się z nami, od nie powalającego, acz robiącego wielkie nadzieje Von, przez absolutnie magiczne, wspaniałe, duszne Agaetis Byrjun i tajemnicze ( ), po słodkie Takk… i zamykające wszystko Hvarf/Heim (wątpliwej wartości, natomiast nie można powiedzieć tego o filmie…) można się zastanowić co Islandczycy chcą nam jeszcze powiedzieć, gdzie jeszcze chcą nas zabrać?

Islandię wyobrażam sobie…

Bloc Party – Intimacy

Wydając dwa znakomite albumy mogli albo się rozpaść albo nagrać następny równie powalający. Nie rozpadli się i tak oto otrzymaliśmy świeży produkt londyńskiego kwartetu. Już płyta A weekend In the city pokazywała, że zespół odchodzi od brudnego garażowego grania na rzecz zabawy z elektroniką. Ukoronowaniem tego był wydany niecały rok po premierze AWITC maxi-singiel Flux z dodatkowymi remixami poprzednich utworów (znakomity remix Uniform Jamesa Rutladge’a).

Włączamy, co mamy i od razu power. Ares to mocne wejście w tę płytę. Zaczyna się spokojnym, elektronicznym podkładem, aby zaraz przejść do głośnej, przesterowanej gitary. Chwilę później dołącza ‘garażowa’, wyraźnie…

Amy Winehouse – MTV Unplugged

Amy Winehouse. Amy – rzuć to imię w eter, od razu z lewej i prawej pojawią się głosy: pijaczka, ćpunka, wariatka. Otwórz pudelka, a na pewno przeczytasz jakiś news o tym, że Amy trafiła/uciekła/wybiera się na odwyk. Tylko wszyscy zapomnieli, że chodzi tu o muzykę, co gorsza sama Amy też o tym chyba zapomniała. Bo co można myśleć o artystce, która w jednym wywiadzie mówi, że za 5 lat chce mieć dom, dziecko i psa, a pół roku później na to samo pytanie odpowiada, że nie wie czy za 5 lat będzie na tym świecie.…

Bjork – Debut (1993)

Ciężko napisać coś o tej płycie. A jeszcze trudniej napisać o niej coś złego… Jest ona uważana za kamień milowy muzyki pop i wielkie osiągnięcie Bjork. Jednak mnie ta płyta zupełnie się nie podoba. Doceniam jej wielkość i wkład w muzykę, ale ja nie mogę jej słuchać w całości. Jest wyjątkowo irytująca. Weźmy na przykład genialną poezję z utworu Violently happy, którą zestawiono z podkładem (w swoich czasach mógł uchodzić za nowoczesny i nowatorski) trącącym dancowym rytmem a’la dj tiesto (do którego nic nie mam, ale jest raczej symbolem komercji niż ambicji muzycznych). Song-writersko nic…

Pia 18 VII – Jarocin Festival 2008
Minęlo już troche czasu od festiwali w Jarocinie, jednak myśle, że jest jeszcze czas i miejsce, aby podsumować tę impreze z mojego punkt widzenia.
Jeżeli chodzi o sprawy organizacyjne mam mieszane uczucia. Co prawda toi toje były zawsze czyste, ochrona całkiem miła (co nie znaczy, że sumienna…), jedzenie całkiem znośne i nierozwodnione piwo (czego nie można powiedzieć o openerowym heinekenie) to kilka incydentów rzuca się cieniem na to (co mimo wszystko powinno być standardem). Bardzo spóźniona wymiana biletów na opaski, kilka razy dźwięk padał podczas koncertów… Szczególnie sprawy z dźwiękiem – tu minus.…

Wrzucam tu coś w rodzaju recenzji filmowej. Nie pytajcie dlaczego tu… po prostu nie mam gdzie sie chwalić… albo żalić. Na początek K-PAX.

Wydawałoby się, że mamy do czynienia z kolejnym amerykańskim filmem z gwiazdorską obsadą i trzymającą poziom ekipą wykonawczą. Przyjemne rozczarowanie ogarnia nas, gdy zaczynamy oglądać film. Pierwsze zdjęcia od razu dają nadzieję na coś urzekającego dla oka. John Mathieson wykonał rewelacyjną robotę w tym filmie. Zresztą wiadomo czego można spodziewać się po tym artyście oglądając jego cudowne zdjęcia w Gladiatorze Ridleya Scotta.
Film rozpoczyna się sceną na nowojorskiej stacji metra. Zdjęcie zainspirowane innym słynnym ujęciem tej stacji…